Toen Elisabeth Zweegman op 16 november 1904 overleed besloot haar man een haarwerkje te laten maken om de herinnering aan zijn vrouw levend te houden. Hij schakelde daarvoor de Haagse kunsthaarwerker P.K. Smit in, die er een waar kunstwerkje van maakte. Als uitgangspunt nam Smit een prent van een kerkhof. Op de voorgrond is ... Lees meerhet graf van Elisabeth te zien, op de achtergrond staan enkele treurwilgen. Het haar dat hij bij Elisabeth had afgeknipt verwerkte hij in de takken van de treurwilg.
Haarwerkjes heb je in soorten en maten. Het kan gaan om sieraden, zoals bijvoorbeeld kettinkjes of medaillons, maar ook om schilderijtjes. Als er maar mensenhaar in is verwerkt. De sieraden werden meestal door vrouwen gedragen maar ook voor mannen waren er mogelijkheden. Zij droegen bijvoorbeeld een horlogeketting van haar.
De haarwerkjes zijn over het algemeen resultaat van nijver huisvlijt van nabestaanden van de overledene en hebben daarom alleen een persoonlijke waarde. Maar er waren ook professionele kunstenaars of haarwerkers die zich ermee bezighielden. Diverse kappers hadden zich erin gespecialiseerd. Dat de handel in mensenhaar in bijvoorbeeld Frankrijk commerciële vormen aannam blijkt uit een Franse studie van Andrée Chanlot. Daarin zijn foto's afgedrukt van grootschalige haarknipsessies, die aan het eind van de vorige eeuw op diverse dorpspleinen georganiseerd werden. Dat een dergelijke handel in mensenhaar ook in Nederland voorkwam, is aannemelijk. Wij kunnen zeker spreken van een florerende bedrijfstak.
lees verder te hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten