d(b)n 30 IX 2018

 

from the asemic notebooks

***

uit: enkele genealogische sprokkelingen

er was het verre familielid dat jarenlang naast een orgel liep - op een nacht de plank naar zijn woonboot miste & verzoop

er was de neef van mijn grootmoeder die als stoker op de noordzee werkte & in die hoedanigheid de lucht in vloog

er was de grootoudvader die als zuigeling de kruitramp te leiden overleefde - vervolgens zeven kinderen kreeg waarvan er één volwassen werd

er was onweer voorspeld - code rood - maar die dreef over

--

er was de overgrootmoeder

die op de tweede dag van haar vakantie in de oostenrijkse alpen & voor het eerst verwijderd van haar heilige zeeuwse grond

bij het openen van de gordijnen constateerde dat die kloteberg er nog steeds stond

er was het neefje dat zich nergens thuisvoelde

***

d(b)n 29 IX 2018

 

***

roken

is niet veel meer
dan een traag ten uitvoer
gebrachte zelfmoordpoging

hij bleef dat
een geruststellende gedachte vinden

als kind zat ie al graag in rookcoupe's
of rende er met open mond doorheen

© GEESTGROND 2019/2020

***

Vanavond via uitzending gemist naar het WK wielrennen op de weg voor vrouwen zitten kijken. Je zou het opvallend kunnen noemen, dat het me totaal niet uitmaakte de afloop reeds te kennen, dat ik geen moment de aandrang heb gevoeld vooruit te spoelen.

Ik zat aan het computerscherm gekluisterd & had gewoonweg geen tijd er een metafoor in te zien

***

d(b)n 28 IX 2018

 

from the asemic notebooks

***

op de leestafel

***

een laatste groet uit barakstad

terwijl slangen hem niet langer
aan het paradijs deden denken

goot men nog wat astronautenvoer
in zijn strot - twee flesjes voor later

een klop op de borst - het trapportaal
rook naar smetvrees vannacht

door het open raam kroop grauw een kat
& in de verte miauwde een labrador

de rode deur voor eeuwig zwart

(geschreven naar aanleiding van het overlijden van jhm berckmans in 2008 & opgenomen in mijn debuutbundel uit 2012 - alsof we hier over een vorig leven spreken)

***

mezelf toch maar losgekoppeld van het moederschip - niet dat ik ook maar enigszins de illusie koester het langer dan een dag vol te kunnen houden - niet overvallen te worden door het gevoel nu helemaal verloren te zijn voor de letteren - maar soms kan een beetje realisme ook geen kwaad

***

d(b)n 27 IX 2018

 

 

from the asemic notebooks

***

een was gedraaid

de plaatselijke
matsmarkt bezocht

 

vier batterijen
voor de afstandsbediening gekocht

& niets op tv

***

& waar ik leefde zei
bedoelde ik ondergaan

stop

***

uit: enkele genealogische sprokkelingen

er was het psalmenboekje
van mijn grootmoeder

waarin ze
de bidprentjes bewaarde

alsof het herfstbladeren

er niemand meer
achter het orgel zat

***

d(b)n 25 IX 2018

from the asemic notebooks

***

uit: enkele genealogische sprokkelingen


er was de beschilderde asbak
voor moederdag

waar je na een week of drie
weer gewoon doorheen kon kijken

---

er was de achtertuin
met asbestschutting

waarin je je geborgen wist

***

d(b)n 24 IX 2018

 

© Francesca Woodman (1958-1981)

 

***

je kunt je afvragen hoe vaak francesca woodman
uit het raam van haar appartement heeft gekeken

of ze ooit gezien heeft wat ik denk - misschien
was ze spontaan op het idee gekomen

is uitzicht wel het mooiste woord

*** 

d(b)n 23 IX 2018

 

from the asemic notebooks

***

je kunt nachtenlang
langs het spoor

op de elfde
een vriend bezoeken

het uitzicht op polaroid
& meegeven met de wind

***

je kunt in het zwembad
aan oceanen denken

te midden van water
een huis op palen

er zal een deur ontbreken
er zullen wolken zijn

***

d(b)n 22 IX 2018

 

from the asemic notebooks

***

uit: enkele genealogische sprokkelingen

er was mijn grootvader
die wel vond

dat ze heel mooi konden zingen

***

Kijkende naar de duizenden boeken die mij in deze driekamerflat omgeven zou het geen enkel probleem moeten zijn om dagelijks dan wel met enige regelmaat een columnachtig stukje te produceren.

Korte stukjes. Dat dan weer wel.

*** 

d(b)n 21 IX 2018

Bij een foto van Stavros Stamatiou

aan haar schaduw
heeft het nooit gelegen

die speelde

***

Vandaag, mijn cyclus: enkele genealogische sprokkelingen (in een moleskine) teruggebracht tot 49  van de oorspronkelijk 87 fragmenten, waar het er uiteindelijk zo'n 150 zouden moeten worden alvorens ik aan een definitieve schifting begin. Er dient de komende periode dus nog behoorlijk geschreven en geschaafd te worden. 

Verder stelde ik mezelf de vraag of het als onderdeel van mijn tweede bundel of als een op zichzelf staand werk de vergetelheid in zou moeten gaan. Hier voorlopig nog geen antwoord op gekregen.


uit de cyclus:

er was de oudtante
die een hekel aan de winter had 

aan het lopen door de sneeuw - dat geknars
gaat in je hoofd zitten zei ze

er was de ethiopische vluchteling
die zijn eigen oorlog had meegebracht

--

er was de kinderbijbel van mijn vader

***

je kunt een horloge dragen
om huid te voelen - de deur

achter je in het slot laten vallen

zonder ook maar één moment
aan je sleutels te denken

aan de jongen langs de ijsbaan
& niet kunnen zwemmen

***

d(b)n 20 IX 2018

from the asemic notebooks

***

ze hebben de muziektent

naar de rand
van de stad verplaatst

schreef vader
op een ansichtkaart

zoals hij ooit
op de rand van mijn bed

je ogen aan het donker

***

zelfportret

zesenveertig
witregels

in onrustig marmer

***

zoals je ogen aan het donker...

Aangezien de onrust in mijn hoofd, die ik overigens al decennialang ervaar, maar die ik voorheen op één of andere manier altijd wel een plek kon geven, me nu steeds meer begint te benauwen, me steeds meer naar de strot vliegt, speel ik al geruime tijd met de gedachte mezelf los te koppelen van sociale media zoals Facebook.

Enkele dagen geleden daar een eerste stap in gezet, maar tegelijkertijd bevangen door de angst mezelf dan helemaal van de kaart te zullen vegen en onthouden te blijven van veel interessante nieuwtjes en ontwikkelingen uit een wereld(je) waar ik me juist ook weer heel erg thuis voel.
 

Verslavingsgevoeligheid,  een niet al te rooskleurig zelfbeeld en een behoorlijk gebrek aan daadkracht spelen hier natuurlijk ook een rol in. Ik zal dus een andere manier moeten bedenken om er voor te zorgen niet hele dagen op Facebook rond te hangen zonder tot iets constructiefs, iets concreets te komen, maar mezelf wel op de hoogte te kunnen houden. Eindelijk eens concreet werk te kunnen maken van die tweede bundel en alle andere projecten en ideeën die al jaren door mijn hoofd spoken.

 

Noem het een prikkelreductie. Een reductie van zelfopgelegde druk. Een reductie van het aantal uren die ik er doelloos verdoolde.

 

Vandaar dat ik maar besloten heb mijn blog nieuw leven in te blazen en alhier aan het einde van iedere dag - indien er tenminste iets zinvols uit mijn vingers is gekomen –  een verzameling aan gedachten, gedichten, prozabrokken, leesnotities, losse regels etc. te posten.  Noem het een dagboek, noem het wat u wilt. We gaan het meemaken.

Nagekomen mededeling: me op 28 IX 2018 toch maar losgekoppeld van het moederschip & we zien wel waar we uitkomen. Zolang er maar geschreven, getekend etc.