zoals je ogen aan het donker...

Aangezien de onrust in mijn hoofd, die ik overigens al decennialang ervaar, maar die ik voorheen op één of andere manier altijd wel een plek kon geven, me nu steeds meer begint te benauwen, me steeds meer naar de strot vliegt, speel ik al geruime tijd met de gedachte mezelf los te koppelen van sociale media zoals Facebook.

Enkele dagen geleden daar een eerste stap in gezet, maar tegelijkertijd bevangen door de angst mezelf dan helemaal van de kaart te zullen vegen en onthouden te blijven van veel interessante nieuwtjes en ontwikkelingen uit een wereld(je) waar ik me juist ook weer heel erg thuis voel.
 

Verslavingsgevoeligheid,  een niet al te rooskleurig zelfbeeld en een behoorlijk gebrek aan daadkracht spelen hier natuurlijk ook een rol in. Ik zal dus een andere manier moeten bedenken om er voor te zorgen niet hele dagen op Facebook rond te hangen zonder tot iets constructiefs, iets concreets te komen, maar mezelf wel op de hoogte te kunnen houden. Eindelijk eens concreet werk te kunnen maken van die tweede bundel en alle andere projecten en ideeën die al jaren door mijn hoofd spoken.

 

Noem het een prikkelreductie. Een reductie van zelfopgelegde druk. Een reductie van het aantal uren die ik er doelloos verdoolde.

 

Vandaar dat ik maar besloten heb mijn blog nieuw leven in te blazen en alhier aan het einde van iedere dag - indien er tenminste iets zinvols uit mijn vingers is gekomen –  een verzameling aan gedachten, gedichten, prozabrokken, leesnotities, losse regels etc. te posten.  Noem het een dagboek, noem het wat u wilt. We gaan het meemaken.

Nagekomen mededeling: me op 28 IX 2018 toch maar losgekoppeld van het moederschip & we zien wel waar we uitkomen. Zolang er maar geschreven, getekend etc.