Ter gelegenheid van de opening van De Rusthoeve in 1936 had de architect Wieger Bruin zijn goede vriend Martinus Nijhoff gevraagd een gedicht te schrijven, en zo geschiedde.
Op het oude mannen- en vrouwenhuis te Purmerend
Als oude menschen beginnen te droomen
dat het leven is zooals God beschikt heeft,
is het heerlijk als zij een huis binnenkomen
waar het klokje tikt als het thuis getikt heeft.
De handen, die het pijpje met zorg omringen,
het grijze haar, schier zoo wit als het kapje,
vinden eindelijk tijd voor herinneringen:
wat een reis leek het, wat was het een stapje.
Men raakt urenlang over vroeger en later
niet uitgesproken nu men gaat denken.
Men ziet de zon schijnen, en over het water
de vogels tusschen twee hemelen zwenken.
© Martinus Nijhoff
sinds september 2009 prijkt de tekst (zie bovenstaand krantenartikel) op één van de zuidelijke zijmuren van het gerenoveerde verzorgingstehuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten