Op de vraag of ik een voorbeeld zou kunnen noemen van poëzie op het witte doek, moet ik altijd meteen aan What’s eating Gilbert Grape denken, waarin de hoofdpersoon (Johnny Depp) het wonen in zijn stadje c.q. dorp vergelijkt met het dansen zonder muziek.
Er zijn natuurlijk nog wel meer voorbeelden te noemen, zoals de gekleurde vis in de etalage van een dierenwinkel uit de verder zwart-witte cultfilm Rumble Fish of desnoods “you come a long way Rambo, to see empty camp” uit First Blood II, maar uiteindelijk valt alles toch in het niets bij een zekere vorm van herkenbaarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten