Denkend aan deze klassieker, vooral in deze tropische aprilmaand, schiet me telkens de editie van 1980 te binnen :
Luik-Bastenaken-Luik van 1980 is wellicht de meest dramatische voorjaarsklassieker aller tijden. Toen de renners 's morgens uit Luik vertrokken, leek er weinig aan de hand te zijn: er vielen wat regendruppels uit de grijze lucht en de matige noordoostenwind trok aan. Tot het weer na dertig kilometer dramatisch omsloeg en Luik-Bastenaken-Luik de allure van een overlevingstocht kreeg.
Bernard Hinault, de uitgesproken patron van het peloton, greep de buitengewone omstandigheden (sneeuw, gure zijwind) aan om zich de legende in te rijden. Op tachtig kilometer voor de finish liet hij zijn laatste metgezellen in de steek en richtte, aldus toenmalig Raleigh-ploegleider Peter Post, een ware slachtpartij aan.
Slechts eenentwintig renners haalden de aankomst. Hennie Kuiper, de nummer twee, had bijna tien minuten achterstand op de ontketende Fransman. Kuiper: 'Die dag greep Hinault zijn tegenstanders zo bij de keel dat aan het einde iedereen op sterven na dood was.' (Belga sport)
***
Of zoals Brel het bedoelde :
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten