voor frans pointl
achterberg
had beter
katten gehad
in een huis
zonder dochters
zonder hospita
gewoon zichzelf
als een coelacanth
in boerensloten
rond krommenie
& dat het niet uitmaakte
hoeveel kinderhanden
er door het kroos
dinsdag 24 mei 2011
maandag 23 mei 2011
xavier tondo (1978 - 2011)
sierra nevada
een mooie plek
voor hoogtestages
maar ze hadden er beter
een western geschoten
in een saloon
met klapdeurtjes
waar 's avonds
muziek zou klinken
's morgens een kater
die je weg kon trappen
over smeltend asfalt
& oude verhalen
een mooie plek
voor hoogtestages
maar ze hadden er beter
een western geschoten
in een saloon
met klapdeurtjes
waar 's avonds
muziek zou klinken
's morgens een kater
die je weg kon trappen
over smeltend asfalt
& oude verhalen
dagnotities
hoe werkt dat toch in jouw hoofd?
Niet.
Zolang als ik me kan herinneren maak ik het ene na het andere plan. Die ik dan groots opzet, maar vervolgens nooit afrond of slechts sporadisch bijhoud
dagboeken - droomboeken & andere egodocumenten
poezie & prozaprojecten alsmede columns, artikelen
stambomen & databases mbt wielrennen, jong gestorven dichters etc. etc.
Wat overblijft zijn dozen vol brokstukken - waar je dan uiteindelijk met enige minachting op neer kijkt & zo gaat dat dus ook in mijn hoofd - één gekrioel van gedachten die maar niet te ordenen zijn & onherkenbaar langsrazen. Je zou het een doodvermoeiende stilte kunnen noemen. Zo krijg ik 's nacht de meest ingewikkelde probleemstellingen en vragen voorgeschoteld die zich de volgende ochtend niet meer laten herformuleren maar die er wel voor zorgen dat ik niet tot rust kom & doodloof mijn bed uitkruip.
Brokstukken - ik zal het er mee moeten doen - termen als kort proza & miniaturen zouden mogelijk nog uitkomst kunnen bieden. Korte gedichten schreef ik al. Vaak wordt mij de vraag gesteld hoe ik dat toch doe.
Vergelijk het met een lekkende blender waar alles ingegooid wordt dat maar op mijn pad komt. Uit de grote massa valt niets meer te construeren. Je zult het dus met de druppels moeten doen die resteren. Hopen op meer lijkt geen enkele zin te hebben:
als je de hemelpoort openzet vallen er enkel lijken uit
---
brokstukken dus
---
Niet.
Zolang als ik me kan herinneren maak ik het ene na het andere plan. Die ik dan groots opzet, maar vervolgens nooit afrond of slechts sporadisch bijhoud
dagboeken - droomboeken & andere egodocumenten
poezie & prozaprojecten alsmede columns, artikelen
stambomen & databases mbt wielrennen, jong gestorven dichters etc. etc.
Wat overblijft zijn dozen vol brokstukken - waar je dan uiteindelijk met enige minachting op neer kijkt & zo gaat dat dus ook in mijn hoofd - één gekrioel van gedachten die maar niet te ordenen zijn & onherkenbaar langsrazen. Je zou het een doodvermoeiende stilte kunnen noemen. Zo krijg ik 's nacht de meest ingewikkelde probleemstellingen en vragen voorgeschoteld die zich de volgende ochtend niet meer laten herformuleren maar die er wel voor zorgen dat ik niet tot rust kom & doodloof mijn bed uitkruip.
Brokstukken - ik zal het er mee moeten doen - termen als kort proza & miniaturen zouden mogelijk nog uitkomst kunnen bieden. Korte gedichten schreef ik al. Vaak wordt mij de vraag gesteld hoe ik dat toch doe.
Vergelijk het met een lekkende blender waar alles ingegooid wordt dat maar op mijn pad komt. Uit de grote massa valt niets meer te construeren. Je zult het dus met de druppels moeten doen die resteren. Hopen op meer lijkt geen enkele zin te hebben:
als je de hemelpoort openzet vallen er enkel lijken uit
---
brokstukken dus
---
zondag 22 mei 2011
donderdag 19 mei 2011
dagnotities
wouter in a sky with diamonds
op de commode
een wielershirtje
het ledikant
nog in karton
& aan het plafond
had hij reeds
sterren geplakt
die nooit zouden vallen
op de commode
een wielershirtje
het ledikant
nog in karton
& aan het plafond
had hij reeds
sterren geplakt
die nooit zouden vallen
dinsdag 17 mei 2011
het voordeel van facebook, lucebert, top, sack & lemon
het voordeel van facebook - ok toegegeven, het voordeel van video klinkt beter - maar toch - facebook heeft voordelen & dat is vandaag de dag toch ook wel weer aardig om te belichten - één van die voordelen voor mij is dat ik geregeld geconfronteerd wordt met info die mij uitermate interesseerd maar mij tot dan toe nog onbekend was - in de vorm van links, teksten, filmpjes etc. - zo kwam ik daar vandaag onder andere het hieronderstaande filmpje tegen - bleek er al drie jaar op te staan dus gek dat het me niet eerder opgevallen was - maar goed zo gaan die dingen
---
& nu we toch op you tube zijn - nog enkele interessante recent geplaatste filmpjes :
De West-Vlaamse dichter Kamiel Top (1923-1945) was geen lang leven beschoren. Hij kwam om in Duitsland, in een kamp te Flossenburg, waar hij geïnterneerd werd als vertzetsman. Een literair talent dat aldus vroegtijdig
en brutaal werd afgebroken door de oorlog. Het hier gebrachte stukje komt uit zijn nagelaten gedichten
Dit is een oud geluidsfragment van begin jaren zeventig. De opname werd gemaakt met amateurmateriaal tijdens een poëzieavond
Mooie korte documentaire over de eveneens jonggestorven dichter Gustav Sack (1885-1916)
& als laatste vandaag : The Lost Poems of the Late Ray Don Lemon
---
& nu we toch op you tube zijn - nog enkele interessante recent geplaatste filmpjes :
De West-Vlaamse dichter Kamiel Top (1923-1945) was geen lang leven beschoren. Hij kwam om in Duitsland, in een kamp te Flossenburg, waar hij geïnterneerd werd als vertzetsman. Een literair talent dat aldus vroegtijdig
en brutaal werd afgebroken door de oorlog. Het hier gebrachte stukje komt uit zijn nagelaten gedichten
Dit is een oud geluidsfragment van begin jaren zeventig. De opname werd gemaakt met amateurmateriaal tijdens een poëzieavond
Mooie korte documentaire over de eveneens jonggestorven dichter Gustav Sack (1885-1916)
& als laatste vandaag : The Lost Poems of the Late Ray Don Lemon
maandag 16 mei 2011
sprokkelhout aangespoeld op 16 mei 2011
documentaire over edgar cairo - ik ga doood om jullie hoofd - uitzending: zondag 22 mei 2011, 17.05 uur op Nederland 2
de contrabas breidt uit tot allround platform
f.starik beschouwt het kampioenschap van ajax : elf halfdode geraniums
de contrabas breidt uit tot allround platform
f.starik beschouwt het kampioenschap van ajax : elf halfdode geraniums
zaterdag 14 mei 2011
oogtheater
Joris Miedema (1978) schetst een realistische karikatuur van de werkelijkheid. In zijn poëzie is alles mogelijk: een vrouw stofzuigt het schuim van de golven, een oma klimt uit een pan soep en een zwerver probeert zichzelf als statiegeld in te leveren.
& nergens denk je
raar eigenlijk
vrijdag 13 mei 2011
...
de laatste dagen heeft het dus een beetje lopen spoken op blogger - vervelend aangezien er verschillende bijdragen hierdoor geamputeerd raakte of gewoon in zijn geheel verdwenen - de giro gaat dus gewoon verder en wie weet pak ik later de draad wel weer op - maar voor even - etc. etc.
maandag 9 mei 2011
gironotities : Reggio Emilia - Rapallo
16.21 - & de rest doet er eigenlijk niet meer toe
het beeld van een zwaar gehavende renner roerloos stil op het asfalt - het roept herinneringen op aan fabio cassartelli - volgens de giro radio gaat het om de belg wouter weylandt - het beeld heeft zich reeds in mijn netvlies gebrandt - natuurlijk het kan meevallen - kneteman lag er tijdens dwars door Belgie in de jaren tachtig ook zo bij - maar overleefde, revalideerde en won enkele jaren later de amstel gold race - maar meer dan dat beeld is er op het moment niet - je vraagt je af of dit soort beelden eigenlijk wel getoond moeten worden - ben daar zelf na jaren in dubio nog steeds niet over uit - ondertussen wordt er gekoerst maar dat zou net zo goed niet zo zijn
16.41 - weylandt naar het ziekenhuis gebracht
16.55 - vicioso wint de etappe & millar verovert het roze - de organisatie heeft besloten geen huldigingsceremonie plaats te laten vinden - tja weten we dan eigenlijk niet al genoeg - donderwolken boven rapallo als je het mij vraagt - twitter gonst ondertussen van de geruchten - tevergeefse reanimatie - het nog aanwezig zijn van een hartslag etc - de rai meldt ondertussen dat artsen er in geslaagd zouden zijn het hart van de vlaming weer op gang te krijgen - laten we ons daar voorlopig maar even aan vasthouden - de lijst van wielerdoden is al lang genoeg
17.28 - italiaanse televisie meldt dat weylandt overleden zou zijn - terwijl er op twitter ook nog steeds positeve berichten worden verspreid - maar ik vrees het ergste - en ondertussen druppelen er steeds meer bevestigingen van deze onheilstijding binnen.
17.33 - officiele bevestiging - giro dokter meldt dat wouter weylandt op 26-jarige leeftijd is overleden na een val tijdens de afdaling van de Passo del Bocco.
Een zwarte dag voor de wielersport om over de nabestaanden van Weylandt maar te zwigen
het beeld van een zwaar gehavende renner roerloos stil op het asfalt - het roept herinneringen op aan fabio cassartelli - volgens de giro radio gaat het om de belg wouter weylandt - het beeld heeft zich reeds in mijn netvlies gebrandt - natuurlijk het kan meevallen - kneteman lag er tijdens dwars door Belgie in de jaren tachtig ook zo bij - maar overleefde, revalideerde en won enkele jaren later de amstel gold race - maar meer dan dat beeld is er op het moment niet - je vraagt je af of dit soort beelden eigenlijk wel getoond moeten worden - ben daar zelf na jaren in dubio nog steeds niet over uit - ondertussen wordt er gekoerst maar dat zou net zo goed niet zo zijn
16.41 - weylandt naar het ziekenhuis gebracht
16.55 - vicioso wint de etappe & millar verovert het roze - de organisatie heeft besloten geen huldigingsceremonie plaats te laten vinden - tja weten we dan eigenlijk niet al genoeg - donderwolken boven rapallo als je het mij vraagt - twitter gonst ondertussen van de geruchten - tevergeefse reanimatie - het nog aanwezig zijn van een hartslag etc - de rai meldt ondertussen dat artsen er in geslaagd zouden zijn het hart van de vlaming weer op gang te krijgen - laten we ons daar voorlopig maar even aan vasthouden - de lijst van wielerdoden is al lang genoeg
17.28 - italiaanse televisie meldt dat weylandt overleden zou zijn - terwijl er op twitter ook nog steeds positeve berichten worden verspreid - maar ik vrees het ergste - en ondertussen druppelen er steeds meer bevestigingen van deze onheilstijding binnen.
17.33 - officiele bevestiging - giro dokter meldt dat wouter weylandt op 26-jarige leeftijd is overleden na een val tijdens de afdaling van de Passo del Bocco.
Een zwarte dag voor de wielersport om over de nabestaanden van Weylandt maar te zwigen
karen dalton
In de kronieken van Bob Dylan was ik haar al eens tegengekomen, maar had het toen enkel opgeslagen als zijnde een weetfeitje : "Bob Dylan was fan van karen dalton een folk zangeres die hem qua intensiteit en stem sterk deed denken aan de grote Billie Holiday" - dan weten we dat ook weer. Ter verdediging: in 2004 bezat ik nog geen computer en was googlen dus nog zoiets als een ver van mijn bed show. Gisteren daarentegen, tijdens een surfsessie op you tube, kwam ik haar weer tegen en werd zowaar van mijn stoel geblazen.
http://en.wikipedia.org/wiki/Karen_Dalton
http://www.allmusic.com/artist/karen-dalton-p38213/biography
---
zondag 8 mei 2011
gironotities : Alba - Parma
Vandaag begeeft het peleton zich op weg naar de geboorteplaats van Vittorio Adorni die aldaar in de jaren zestig overigens nog een etappezege boekte.
In de eerste etappes van de grote rondes hoop ik altijd op lange ontsnappingen die eens niet in de laatste kilometers teniet worden gedaan. Met weemoed denk ik dan bijvoorbeeld terug aan de tour etappe van Arras naar le Havre in 1991 alwaar de Fransman Thierry Marie tekende voor een monsterontsnapping met goede afloop. Nog zie ik de man zingend en fluitend op zijn fiets.
Natuurlijk, het was de tijd van Miquel Indurain de meesterrekenaar, dus werd ruimte wat gemakkelijker weggegeven, maar toch.
---
Maar het zal dus wel gewoon een massasprint worden. & zo geschiedde.
Massasprint
waarom niet gewoon van start vanonder de rode driehoek - een rit in lijn over één enkele kilometer - we weten toch wel waar het op uitdraait - twinitg sprinters vooruit & de rest in sukkeldraf erachteraan - één vluchtheuvel wordt bergprijs - het moderne wielrennen in een notendop - & voor heroiek zie boekenkast
---
In de eerste etappes van de grote rondes hoop ik altijd op lange ontsnappingen die eens niet in de laatste kilometers teniet worden gedaan. Met weemoed denk ik dan bijvoorbeeld terug aan de tour etappe van Arras naar le Havre in 1991 alwaar de Fransman Thierry Marie tekende voor een monsterontsnapping met goede afloop. Nog zie ik de man zingend en fluitend op zijn fiets.
Natuurlijk, het was de tijd van Miquel Indurain de meesterrekenaar, dus werd ruimte wat gemakkelijker weggegeven, maar toch.
---
Maar het zal dus wel gewoon een massasprint worden. & zo geschiedde.
Massasprint
waarom niet gewoon van start vanonder de rode driehoek - een rit in lijn over één enkele kilometer - we weten toch wel waar het op uitdraait - twinitg sprinters vooruit & de rest in sukkeldraf erachteraan - één vluchtheuvel wordt bergprijs - het moderne wielrennen in een notendop - & voor heroiek zie boekenkast
---
zaterdag 7 mei 2011
gironotities : Venaria Reale - Torino
meimaand treinmaand
& peter
die in de hemelen zijt
zag dat het goed was
maar schudt vandaag
meewarig het hoofd
negentieneneenhalve kilometer
daar zou je als renner
niet eens je koersbroek
voor aan moeten trekken
dat deden we vroeger
in ons spijkerkloffie
tussen de zondagse hymnen door
terwijl de dominee op god stond te wachten
& moeder in het huishoudboekje noteerde
hoeveel de boter mocht kosten
---
Bij Turijn en sport moet ik altijd aan het grote Torino denken en de vierde mei 1949.
Torino kwam op die dag terug van een oefenwedstrijd tegen Benfica in Lissabon. Om 17.05 uur 's middags zagen de piloten van het vliegtuig waarin zij zaten door stortregens en dichte mist pas op het laatste moment de Superga Basilica, een kerk op een van de heuvels die Turijn omringen, voor zich opdoemen. Ontwijken was niet meer mogelijk en het vliegtuig boorde zich in de heuvel, waarbij alle 31 inzittenden omkwamen, onder wie achttien voetballers en twee coaches van de club.
Torino was op dat moment dicht bij hun vijfde titel op rij en kreeg het landskampioenschap later door de voetbalbond toegekend. Met een jeugdelftal had de club de competitie afgerond.
De stad Turijn werd door het ongeluk in diepe rouw gedompeld. Meer dan een half miljoen mensen stonden in de straten op de dag van de begrafenissen van hun helden.
Niet alleen in de eigen stad werd Torino bewonderd, maar door heel Italië waren de spelers, onder wie vele internationals, levende legenden. In 1947 had Torino nog tien van de elf spelers van de nationale ploeg geleverd tijdens een wedstrijd tegen Hongarije. Met de vliegtuigcrash verdween eveneens de hoop op een goed resultaat tijdens het WK in 1950. Bij dat toernooi in Brazilië sneuvelden de Azzurri in de eerste ronde.
In 1950 ging het kampioenschap naar de gehate stadgenoot Juventus, en de hegemonie over Turijn won Torino nooit meer terug.
lees verder op: http://sport.nieuws.nl/555213
---
wordt vervolgd
donderdag 5 mei 2011
Bobby Sands
Vandaag in sepia : 05 mei 1981
Het was een vast patroon geworden, om bij thuiskomst uit school te informeren naar de gezondheid van Bobby Sands.
Dat ik slechts negen was, was louter een bijkomstigheid te noemen.
Het was niet meer dan logisch mee te leven met deze Ierse activist (want helemaal het fijne wist ik er natuurlijk ook weer niet van), wanneer je zoals ik afkomstig ben uit een rood nest, waar het journaal het middelpunt van de avond vormde, waar het ook al geen opzien baarde dat er een Ethiopische vluchteling in de logeerkamer bivakeerde (het dorp dacht daar overigens anders over, maar dat terzijde), dat je meeliep met demonstraties tegen kernenergie, dat je posters plakte (op daarvoor bestemde borden, want er waren natuurlijk grenzen - we woonden niet in een kraakpand ofzo) etc.
Het moment dat ik bij thuiskomst vernam dat hij er niet meer was, staat me nog helder voor de geest. De dood was niet heel aanwezig in ons huishouden op dat moment, zelfs de cavia leefde nog, dus maakte mijn emoties maar weinig onderscheid. Het kwam binnen in een leeg huis, waar het opeens stoelen begon te verschuiven, zoiets. En ergens is het nooit meer weggegaan. Je zou het bevrijding kunnen noemen.
A collection of poems by IRA Volunteer Bobby Sands MP,
who died on hunger-strike in the H-Blocks of Long Kesh on
May 5th 1981, with an introduction by Danny Morrison
THE RHYTHM OF TIME
There’s an inner thing in every man,
Do you know this thing my friend?
It has withstood the blows of a million years,
And will do so to the end.
It was born when time did not exist,
And it grew up out of life,
It cut down evil’s strangling vines,
Like a slashing searing knife.
It lit fires when fires were not,
And burnt the mind of man,
Tempering leadened hearts to steel,
From the time that time began.
It wept by the waters of Babylon,
And when all men were a loss,
It screeched in writhing agony,
And it hung bleeding from the Cross.
It died in Rome by lion and sword,
And in defiant cruel array,
When the deathly word was ‘Spartacus’,
Along the Appian Way.
It marched with Wat the Tyler’s poor,
And frightened lord and king,
And it was emblazoned in their deathly stare,
As e’er a living thing.
It smiled in holy innocence,
Before conquistadors of old,
So meek and tame and unaware,
Of the deathly power of gold.
It burst forth through pitiful Paris streets,
And stormed the old Bastille,
And marched upon the serpent’s head,
And crushed it ‘neath its heel.
It died in blood on Buffalo Plains,
And starved by moons of rain,
Its heart was buried in Wounded Knee,
But it will come to rise again.
It screamed aloud by Kerry lakes,
As it was knelt upon the ground,
And it died in great defiance,
As they coldly shot it down.
It is found in every light of hope,
It knows no bounds nor space,
It has risen in red and black and white,
It is there in every race.
It lies in the hearts of heroes dead,
It screams in tyrants’ eyes,
It has reached the peak of mountains high,
It comes seating ‘cross the skies.
It lights the dark of this prison cell,
It thunders forth its might,
It is ‘the undauntable thought’, my friend,
That thought that says ‘I’m right!’
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bobby_Sands
Het was een vast patroon geworden, om bij thuiskomst uit school te informeren naar de gezondheid van Bobby Sands.
Dat ik slechts negen was, was louter een bijkomstigheid te noemen.
Het was niet meer dan logisch mee te leven met deze Ierse activist (want helemaal het fijne wist ik er natuurlijk ook weer niet van), wanneer je zoals ik afkomstig ben uit een rood nest, waar het journaal het middelpunt van de avond vormde, waar het ook al geen opzien baarde dat er een Ethiopische vluchteling in de logeerkamer bivakeerde (het dorp dacht daar overigens anders over, maar dat terzijde), dat je meeliep met demonstraties tegen kernenergie, dat je posters plakte (op daarvoor bestemde borden, want er waren natuurlijk grenzen - we woonden niet in een kraakpand ofzo) etc.
Het moment dat ik bij thuiskomst vernam dat hij er niet meer was, staat me nog helder voor de geest. De dood was niet heel aanwezig in ons huishouden op dat moment, zelfs de cavia leefde nog, dus maakte mijn emoties maar weinig onderscheid. Het kwam binnen in een leeg huis, waar het opeens stoelen begon te verschuiven, zoiets. En ergens is het nooit meer weggegaan. Je zou het bevrijding kunnen noemen.
A collection of poems by IRA Volunteer Bobby Sands MP,
who died on hunger-strike in the H-Blocks of Long Kesh on
May 5th 1981, with an introduction by Danny Morrison
THE RHYTHM OF TIME
There’s an inner thing in every man,
Do you know this thing my friend?
It has withstood the blows of a million years,
And will do so to the end.
It was born when time did not exist,
And it grew up out of life,
It cut down evil’s strangling vines,
Like a slashing searing knife.
It lit fires when fires were not,
And burnt the mind of man,
Tempering leadened hearts to steel,
From the time that time began.
It wept by the waters of Babylon,
And when all men were a loss,
It screeched in writhing agony,
And it hung bleeding from the Cross.
It died in Rome by lion and sword,
And in defiant cruel array,
When the deathly word was ‘Spartacus’,
Along the Appian Way.
It marched with Wat the Tyler’s poor,
And frightened lord and king,
And it was emblazoned in their deathly stare,
As e’er a living thing.
It smiled in holy innocence,
Before conquistadors of old,
So meek and tame and unaware,
Of the deathly power of gold.
It burst forth through pitiful Paris streets,
And stormed the old Bastille,
And marched upon the serpent’s head,
And crushed it ‘neath its heel.
It died in blood on Buffalo Plains,
And starved by moons of rain,
Its heart was buried in Wounded Knee,
But it will come to rise again.
It screamed aloud by Kerry lakes,
As it was knelt upon the ground,
And it died in great defiance,
As they coldly shot it down.
It is found in every light of hope,
It knows no bounds nor space,
It has risen in red and black and white,
It is there in every race.
It lies in the hearts of heroes dead,
It screams in tyrants’ eyes,
It has reached the peak of mountains high,
It comes seating ‘cross the skies.
It lights the dark of this prison cell,
It thunders forth its might,
It is ‘the undauntable thought’, my friend,
That thought that says ‘I’m right!’
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bobby_Sands
dinsdag 3 mei 2011
bibliotheca jürgiana - oorlogsdagboeken (3)
Vierde druk 1947 - misschien beter bekend als meneer minco
? - werd geschreven in het jiddisch en jaren later door zijn zoon in het nederlands vertaald 
2004 - uit het Duits vertaald door Ed Franck
maandag 2 mei 2011
Theofiel Middelkamp
Vandaag in Sepia : 2 mei 2005
Theofiel (Theo) Middelkamp (Nieuw-Namen, 23 februari 1914 - Kieldrecht, 2 mei 2005) was een Nederlands wielrenner.
Middelkamp werd geboren als tweede zoon in een gezin van negen kinderen. Hij wilde eigenlijk voetballer worden, maar zag al vroeg in dat hij als wielrenner veel geld kon verdienen.
Hij was de eerste Nederlander die een etappe in de Tour de France won. Hij had nog nooit bergen gezien en ook nog nooit een bergetappe gereden, en hij reed op een gewone koersfiets zonder versnellingen. Op 14 juli 1936 won hij in zijn eerste Tour de zware alpenrit van Aix-les-Bains naar Grenoble met onder meer de Col du Galibier. Hij sloot de tour af als 23e in het algemeen klassement. In 1937 moest hij opgeven wegens een valpartij waarbij hij een vinger brak. In 1938 won hij de zevende etappe (van Bayonne naar Pau). Hij verdiende in die Tour vijfduizend francs. Dat was veel minder dan hij in wielerkoersen in Vlaanderen kon verdienen, en dus besloot hij daarna niet meer in de Tour te rijden maar zich te specialiseren in kermiskoersen. "Ik kan van roem en eer niet leven" was een bekende uitspraak van Middelkamp.
Zijn wielercarrière werd onderbroken door de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de oorlog verdiende Middelkamp zijn geld als smokkelaar; hij werd echter betrapt en zat maanden vast. Na de oorlog ging hij weer fulltime wielrennen.
In 1946 hield materiaalpech hem af van een zege in de strijd om de wereldtitel. In 1947 werd Middelkamp in Reims echter alsnog - en wederom als eerste Nederlander - wereldkampioen op de weg - voor de Belg Albert Sercu.
In 1951 stopte hij met wielrennen. Hij kocht toen een café in Kieldrecht. Voor de Belgen was hij een Nederlander, en voor de Nederlanders was hij een Belg. Omdat de Nederlandse regering hem geen AOW wilde geven, raakte hij verbitterd. Ook voor journalisten sloot hij zich lange tijd af. Het televisieprogramma Netwerk liet hem in 2003 vertellen over zijn overwinning op de Col du Galibier.
Zijn ambitie om als eerste wielrenner 100 jaar te worden ging niet in vervulling: de koning van de Vlaamse kermiskoersen overleed op 91-jarige leeftijd. (Bron : Wikipedia)
***
Theofiel (Theo) Middelkamp (Nieuw-Namen, 23 februari 1914 - Kieldrecht, 2 mei 2005) was een Nederlands wielrenner.
Middelkamp werd geboren als tweede zoon in een gezin van negen kinderen. Hij wilde eigenlijk voetballer worden, maar zag al vroeg in dat hij als wielrenner veel geld kon verdienen.
Hij was de eerste Nederlander die een etappe in de Tour de France won. Hij had nog nooit bergen gezien en ook nog nooit een bergetappe gereden, en hij reed op een gewone koersfiets zonder versnellingen. Op 14 juli 1936 won hij in zijn eerste Tour de zware alpenrit van Aix-les-Bains naar Grenoble met onder meer de Col du Galibier. Hij sloot de tour af als 23e in het algemeen klassement. In 1937 moest hij opgeven wegens een valpartij waarbij hij een vinger brak. In 1938 won hij de zevende etappe (van Bayonne naar Pau). Hij verdiende in die Tour vijfduizend francs. Dat was veel minder dan hij in wielerkoersen in Vlaanderen kon verdienen, en dus besloot hij daarna niet meer in de Tour te rijden maar zich te specialiseren in kermiskoersen. "Ik kan van roem en eer niet leven" was een bekende uitspraak van Middelkamp.
Zijn wielercarrière werd onderbroken door de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de oorlog verdiende Middelkamp zijn geld als smokkelaar; hij werd echter betrapt en zat maanden vast. Na de oorlog ging hij weer fulltime wielrennen.
In 1946 hield materiaalpech hem af van een zege in de strijd om de wereldtitel. In 1947 werd Middelkamp in Reims echter alsnog - en wederom als eerste Nederlander - wereldkampioen op de weg - voor de Belg Albert Sercu.
In 1951 stopte hij met wielrennen. Hij kocht toen een café in Kieldrecht. Voor de Belgen was hij een Nederlander, en voor de Nederlanders was hij een Belg. Omdat de Nederlandse regering hem geen AOW wilde geven, raakte hij verbitterd. Ook voor journalisten sloot hij zich lange tijd af. Het televisieprogramma Netwerk liet hem in 2003 vertellen over zijn overwinning op de Col du Galibier.
Zijn ambitie om als eerste wielrenner 100 jaar te worden ging niet in vervulling: de koning van de Vlaamse kermiskoersen overleed op 91-jarige leeftijd. (Bron : Wikipedia)
***
zondag 1 mei 2011
bibliotheca jürgiana - oorlogsdagboeken (1)
Derde druk uit 2000 - Loden Vogel was overigens het pseudoniem van de onlangs overleden psychiater Louis Tas 
Eerste Nederlandse druk uit 1973 - Hoewel Mozes Finker in Nederland geboren en getogen was (in hoeverre je daar op je zestiende over kunt spreken) is het dagboek geschrven in het Hebreeuws.
Tweede druk uit 1978 (eerste druk verscheen in 1964)
dagnotities
op de bodem
van zijn brievenbus
had hij een kokosmat gelegd
de wanden behangen
met een krant uit '52
de tour van coppi
& robic voor de meeschrijvers
dat de trappen
aanvoelden als de alpe d'huez
had dan weer niets
met nostalgie van doen
(onder de werktitel - reuma is ook een reden)
Abonneren op:
Posts (Atom)