hoe werkt dat toch in jouw hoofd?
Niet.
Zolang als ik me kan herinneren maak ik het ene na het andere plan. Die ik dan groots opzet, maar vervolgens nooit afrond of slechts sporadisch bijhoud
dagboeken - droomboeken & andere egodocumenten
poezie & prozaprojecten alsmede columns, artikelen
stambomen & databases mbt wielrennen, jong gestorven dichters etc. etc.
Wat overblijft zijn dozen vol brokstukken - waar je dan uiteindelijk met enige minachting op neer kijkt & zo gaat dat dus ook in mijn hoofd - één gekrioel van gedachten die maar niet te ordenen zijn & onherkenbaar langsrazen. Je zou het een doodvermoeiende stilte kunnen noemen. Zo krijg ik 's nacht de meest ingewikkelde probleemstellingen en vragen voorgeschoteld die zich de volgende ochtend niet meer laten herformuleren maar die er wel voor zorgen dat ik niet tot rust kom & doodloof mijn bed uitkruip.
Brokstukken - ik zal het er mee moeten doen - termen als kort proza & miniaturen zouden mogelijk nog uitkomst kunnen bieden. Korte gedichten schreef ik al. Vaak wordt mij de vraag gesteld hoe ik dat toch doe.
Vergelijk het met een lekkende blender waar alles ingegooid wordt dat maar op mijn pad komt. Uit de grote massa valt niets meer te construeren. Je zult het dus met de druppels moeten doen die resteren. Hopen op meer lijkt geen enkele zin te hebben:
als je de hemelpoort openzet vallen er enkel lijken uit
---
brokstukken dus
---
Geen opmerkingen:
Een reactie posten