Het was een vast patroon geworden, om bij thuiskomst uit school te informeren naar de gezondheid van Bobby Sands.
Dat ik slechts negen was, was louter een bijkomstigheid te noemen.
Het was niet meer dan logisch mee te leven met deze Ierse activist (want helemaal het fijne wist ik er natuurlijk ook weer niet van), wanneer je zoals ik afkomstig ben uit een rood nest, waar het journaal het middelpunt van de avond vormde, waar het ook al geen opzien baarde dat er een Ethiopische vluchteling in de logeerkamer bivakeerde (het dorp dacht daar overigens anders over, maar dat terzijde), dat je meeliep met demonstraties tegen kernenergie, dat je posters plakte (op daarvoor bestemde borden, want er waren natuurlijk grenzen - we woonden niet in een kraakpand ofzo) etc.
Het moment dat ik bij thuiskomst vernam dat hij er niet meer was, staat me nog helder voor de geest. De dood was niet heel aanwezig in ons huishouden op dat moment, zelfs de cavia leefde nog, dus maakte mijn emoties maar weinig onderscheid. Het kwam binnen in een leeg huis, waar het opeens stoelen begon te verschuiven, zoiets. En ergens is het nooit meer weggegaan. Je zou het bevrijding kunnen noemen.
A collection of poems by IRA Volunteer Bobby Sands MP,
who died on hunger-strike in the H-Blocks of Long Kesh on
May 5th 1981, with an introduction by Danny Morrison
THE RHYTHM OF TIME
There’s an inner thing in every man,
Do you know this thing my friend?
It has withstood the blows of a million years,
And will do so to the end.
It was born when time did not exist,
And it grew up out of life,
It cut down evil’s strangling vines,
Like a slashing searing knife.
It lit fires when fires were not,
And burnt the mind of man,
Tempering leadened hearts to steel,
From the time that time began.
It wept by the waters of Babylon,
And when all men were a loss,
It screeched in writhing agony,
And it hung bleeding from the Cross.
It died in Rome by lion and sword,
And in defiant cruel array,
When the deathly word was ‘Spartacus’,
Along the Appian Way.
It marched with Wat the Tyler’s poor,
And frightened lord and king,
And it was emblazoned in their deathly stare,
As e’er a living thing.
It smiled in holy innocence,
Before conquistadors of old,
So meek and tame and unaware,
Of the deathly power of gold.
It burst forth through pitiful Paris streets,
And stormed the old Bastille,
And marched upon the serpent’s head,
And crushed it ‘neath its heel.
It died in blood on Buffalo Plains,
And starved by moons of rain,
Its heart was buried in Wounded Knee,
But it will come to rise again.
It screamed aloud by Kerry lakes,
As it was knelt upon the ground,
And it died in great defiance,
As they coldly shot it down.
It is found in every light of hope,
It knows no bounds nor space,
It has risen in red and black and white,
It is there in every race.
It lies in the hearts of heroes dead,
It screams in tyrants’ eyes,
It has reached the peak of mountains high,
It comes seating ‘cross the skies.
It lights the dark of this prison cell,
It thunders forth its might,
It is ‘the undauntable thought’, my friend,
That thought that says ‘I’m right!’
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bobby_Sands
Geen opmerkingen:
Een reactie posten