in de serie : openingszinnen die blijven hangen

"A poet's autobiography is his poetry. Anything else can only be a footnote."

onvergetelijke cols uit de tour de france

 

 

Een van de cadeautjes die ik met de kerst mocht ontvangen.

Leuk om in juli toe te voegen aan de stapel Tourboeken die dan altijd binnen handbereik in de woonkamer liggen, maar ook om de beklimmingen die ik ooit in mijn wielerframe heb mogen kerven her te beleven, zoals de Tourmalet, l'Alpe d'Huez, de La Croix de Fer & de Aspin

Nu  moet ik wel bekennen dat de afbeeldingen bij het doorbladeren al op mijn benen slaan, ik vandaag de dag op de eerste de beste brug spontaan verzuur, maar goed, ik heb er een aantal mogen beklimmen en ik kan niet onder stoelen of banken steken daar nog steeds fier op te zijn.

Niet in het boek, maar wel in de benen.

Jisp door de ogen van mijn grootvader

Geregeld haal ik de tekeningen van mijn grootvader  tevoorschijn om aan zijn hand weer even door mijn geboortedorp te wandelen.

goed zo die hangen

Kreeg vandaag enkele foto's van recent verkochte tekeningen & asemische werkjes toegestuurd. Aangezien het toch een beetje je kinderen zijn, is het toch leuk wanneer je een beetje op de hoogte blijft van hoe het ze vergaat, nadat ze eenmaal de ouderlijke woning verlaten hebben.

een jonggestorven dichteres uit de bibliotheek van gerrit komrij

 

 

 

 

Johanna Constantia Cleve werd op 4 december 1800 te Dordrecht geboren als dochter van Joan Diderik Matthias Cleve, arts & Ida Agneta de Stoppelaar.

Al voor haar zevende zou ze zijn begonnen met het schrijven van gedichten, en volgens van der Aa (Parelen uit de lettervruchten van Nederlandsche dichteressen - Amsterdam 1856) "was zij door eene onweerstaanbare zucht voor de poezij bezield". Haar ouders onderkenden haar talent en haar vader - lid van het Haagse dichtgenootschap "kunstliefde spaart geen vlijt" - wierp zich op als mentor. Ongetwijfeld zorgde hij ervoor dat ze op haar negende de jongste aankwekeling werd van dit genootschap. Zij mocht er haar gedichten voorlezen en won diverse aanmoedigings- en ereprijzen. Op elfjarige leeftijd publiceerde zij haar eerste bundel "Jeugdigde dichtproeven" (1813) met een voorbericht van de Haagse dichter Mr. Thomas van Limburg. Hij loofde haar 'jeugdig dichtvernuft' en voorzag voor haar een mooie toekomst. In 1815 werd zij officieel lid van "kunstliefde spaart geen vlijt".

In 1817 kwam de bundel "Lentebloemen" bij intekening uit. Elk exemplaar was door de dichteres persoonlijk gesigneerd. In het voorwoord, eveneens van haar hand, herdacht zij haar inmiddels overleden mentor van Limburg.

op 14 februari 1822 stierf Cleve, slechts 21 jaar oud, te Leiden. Haar gedicht "Het klaverblad van vieren (aan drie vriendinnen), met gitaarbegeleiding, verscheen postuum in de Muzen-Almanak van 1825. Haar vroege dood versterkte haar faam als veelbelovend maar te jong overleden dichteres.

Bron : Digitaal vrouwenlexicon van Nederland

Een keuze uit de decembernotities

bas jan ader
zat op het dak

toen het hevig
begon te regenen

het zou daarentegen
nog jaren duren

voor je het een zee kon noemen

**

ik plaatste een vaas
aan de buitenzijde van het raam

in de hoop
dat een toevallige passant

maar de dagen zijn te kort

het lichaam
dat hier naast mij & naakt
een dorp probeert te imiteren

**

het meisje van bamboe
slaapt haar roes uit
in mijn vensterbank

& ooit
wordt er een panda geboren

die geschiedenis gaat schrijven

**

ik litteken lelijk

is dan misschien
geen mooie
poëtische regel

maar jezus

**

witte dieren revisited :

er zullen bundels
van jan arends
in de kast staan

& dat zal alles zijn

**

 

 

& niemand die een koe zag

of zoals oma
ooit

op de achterzijde
van deze foto schreef

vader met henk

& driehonderd
kilo vlees

**

(voor ellen)

er zit hier al dagen
een meisje op het dak

ze staart over de stad
& haar rug jeukt

in jouw hoofd

zouden daar zeker
vleugels van komen

**

 

de loopgraaf die vader
in de tuin had aangelegd

is vannacht volgelopen

& verdrinken zei moeder
is ook een vorm van

**

stilleven

ziekenfondspapieren
onder een volle asbak

een verfrommelde pocket
van poe

**
toen attila józsef

zich op het spoor
had neergevlijd

de trein te vroeg - een ander
op hetzelfde idee was gekomen

was het niet veel kouder

dan vandaag

**

 

vader

 

schilderde baggerboten

in de suez

 

& moeder

 

antarctica

 

**

 

het waren de nazi's

uit een eerder huwelijk

zei tante

alsof een geborduurd hakenkruis
een ander verhaal zou vertellen

& de soep
die warmen we vanbinnen wel op

minirecensie

 

 

die
maar niet

wil
gaan liggen

Een greep uit de boekenkast - The Cool World

 

Over de auteur, met dank aan Wikipedia :

Warren Miller (1921–1966) was an American writer. Although he gained some notoriety for his books dealing with issues of race, as in The Cool World and The Siege of Harlem, and for his more political books such as Looking for The General and Flush Times, because of his early death due to lung cancer and his outspoken political views he has remained relatively unknown.

Miller received his Bachelors and Masters from the University of Iowa, and was an instructor of literature there during the 1950s. He wrote several novels during the 1950s and early 60's. His novel Love Me Little was originally published under the pseudonym Amanda Vail.

Volgens James Baldwin was The Cool World één van de sterkste boeken die hij ooit over Harlem gelezen had.

Hieronder de verfilming van het boek uit 1964 door Shirley Clarke.



Een film die me op bepaalde momenten aan een vroege Kids (1995) van Larry Clarke deed denken.

Büchiana

In principe zit de kast vol, maar ach.

Ambrose Bierce

Op 26 december 1913 verstuurd schrijver en journalist Ambrose Bierce , die zich op dat moment om louter journalistieke redenen heeft aangesloten bij het leger van Pancho Villa, zijn laatste brief om vervolgens nooit meer iets van zich te laten horen.

 

Hoewel in de loop der tijden talloze theorieën omtrent zijn verdwijning de ronde hebben gedaan, is nooit een spoor van hem teruggevonden

In een van zijn laatste brieven aan zijn nicht Lora schreef hij echter wel reeds het volgende:

"Vaarwel. Als je hoort dat ik tegen een Mexicaanse muur ben gezet en aan flarden geschoten, besef dan alsjeblieft dat ik denk dat dat een tamelijk goede manier is dit leven te verlaten. Het is beter dan ouderdom, ziekte en een val van de keldertrap. Een gringo te zijn in Mexico... Ah, dat is euthanasie"

bron:wikipedia

minirecensie

met

open
mond

bij gebrek aan boom & andere kerstversiering

& niemand die een koe zag

 

 

of zoals oma
ooit

op de achterzijde 
van deze foto schreef

vader met henk

& driehonderd
kilo vlees

 

The Junky's Christmas

minirecensie

&
steeds
beter

Daalman

"Van zijn bezoeken aan de oude Daalman, vertelde Frank niets aan zijn ouders. Waarom hij dat niet deed, wist hij niet. Maar onbewust had hij het gevoel dat zijn vader er iets verkeerds in zou zien. En het was trouwens veel prettiger om een geheim te hebben."

Zo begint het verhaal Daalman van Hans van Sweeden (1939-1963). Een verhaal van iets meer dan drie pagina's. Een verhaal dat regelmatig in mijn gedachten terugkeert, zo ook bij het zien van onderstaande foto.

 

 

Parke Harrisson - Flying lesson

 

"Toen Daalman weer de kamer uitging, probeerde hij de vogeltjes te tellen, maar er waren er zoveel dat hij pas bij de vierenvijftigste was toen Daalman weer binnenkwam. Kijk je naar de vogeltjes, jongen, zei Daalman. Er zijn weer nieuwe bijgekomen, zei Frank. Hij scheen iets grappigs gezegd te hebben, want Daalman barstte uit in een schrille lach, waar Frank een beetje van schrok. Want zo had hij hem nog nooit horen lachen. Daalman wiste zich de tranen uit de ogen. Ja jongen. Zei hij, er zijn weer nieuwe vogeltjes ingevlogen en ik verwacht nog een nieuwe."

Het scrotum van Oscar Wilde

Precies 125 jaar geleden sneed Vincent van Gogh een deel van zijn oor af.

Kunstenaars en hun lichaamsdelen. Geen idee of men en er een boek mee zou kunnen vullen maar het deed mij in ieder geval aan onderstaand verhaal denken.

In 1913 arriveerde de engel die Jacob Epstein vervaardigt had voor het grafmonument van Oscar Wilde te Frankrijk, alwaar de beheerder van Père Lachaise het beeld als aanstootgevend bestempelde, aangezien de engel over een enorm paar testikels bleek te beschikken.

Na overleg met verschillende bestuurlijke apparaten en toonaangevende kunstinstanties, werd besloten dat Epstein zijn engel dan maar diende te castreren of een groot vijgenblad moest vervaardigen. Hier had de kunstenaar echter geen oren naar.

Uiteindelijk bood de executeur-testamentair uitkomst en werd er een bronzen plaquette voor de gecensureerde zone geplaatst, zodat het beeld in augustus 1914 alsnog onthuld kon worden.

In de decennia die daarop volgde begon het scrotum echter steeds meer te glimmen, aangezien het betasten ervan een terugkerend ritueel in het eerbetoon aan de grote schrijver was geworden, of omdat... Hoe dan ook, het glom dat het een lieve lust was.

Tot twee (mogelijk Engelse) dames het in 1961 zat waren, en er een beitel in zette. Het afgehakte deel werd afgeleverd bij de beheerder van de begraafplaats die het naar verluidt nog enkele jaren als paperweight zou hebben gebruikt.

visuele poëzie

Vooruitgang anno 1868

h h bennett

Onderstaande foto werd vervaardigd door de Amerikaanse fotograaf Henry Hamilton Bennett (1843-1908) - vooral bekend van zijn natuurfotografie rondom de wisconsin river - die zijn zoon deze angstaanjagend ogende sprong liet maken, om aan te tonen dat het sluitermechanisme dat hij ontwikkeld had wel degelijk werkte.

Je vraagt je af of hij dat werkelijk niet op een andere manier aan had kunnen tonen,  en hoe zijn relatie met zijn zoon precies was. Maar een mooie foto is het in ieder geval wel geworden, een foto die zoveel verteld c.q oproept dat je je ogen er maar nauwelijks van af kunt houden. Althans zo werkt dat bij mij - van bas jan ader tot robinson crusoë.

 

 

een keuze uit de notities (sept-nov)

vader
kende de gedichten
van gottfried benn
uit zijn hoofd

& reciteerde
die dan ook

tot vervelens toe
zou moeder zeggen 

maar schöne jugend
tijdens de afwas

**

of je ook nog aan de hond gedacht had – dat
zijn gasmasker wel goed vast zat & open

het veld lag er geduldig bij

dat dan weer wel

**

hij sprak over napoleon
alsof die in hetzelfde dorp woonde

een kleine man met grootheidswaanzin

die de schillen kwam halen
nog voor de aardappels gerooid waren

& dat het stil bleef op het land

**

onder het huis
zwemmen salamanders

hun kleuren
ebben langzaam weg

je probeert nog wat

met tubes verf
& de gootsteen

weerspiegelt

**

de tong waar je batterijen mee test
borden mee leeg lapt - die s nachts

van het ene op het andere moment
in een stropdas kon veranderen

die tong

& honderd enveloppen

**

de bovenste trede
sla je over

die kraakt & alles
wat gezegd moet worden

zeg je
met een nachtlamp

**

zak gerust nog iets dieper

je lippen
proeven louter wind

& op je voorhoofd plakt
het eerste herfstblad

laat ons
in kleuren praten

**

een keuze uit de augustusnotities (3)

het regent nu al weken in dit dorp
de lucht grijzer dan het vloerkleed

ik zit in zijn rookstoel
mijn dagboeken te herlezen

& tel de keren dat ik
over de zon schreef

met de hand die overblijft
kan gezwaaid worden

**

een mes op mijn strot
in een doodlopende steeg

waar jij zou schrijven
dat de zon scheen

**

er zullen
mensen zijn

die zwemmen
in mijn graf

bij elk getij

zullen er
mensen zijn

**

de dictator slaapt
met zijn mond open

& de dromenvanger
wacht op wind

**

desnoods over oma

maar ooit
schrijf ik
een gedicht

waar het woord
craquelé in voorkomt

**

over de verdwijning
cq zelfmoord van hart crane
in de golf van mexico

zijn boeken volgeschreven

maar of er iemand
op de kade stond

& hoe die thuis is gekomen


**

een keuze uit de augustusnotities (2)

op de begrafenis

vroeg tante
hoe het nu met moeder was

de stilte
had een antwoord kunnen zijn

maar zie die maar eens vast te houden

**

opa had het niet zo op musea

maar sinds hij een man
prutsend aan zijn gehoorapparaat

voor de schreeuw had zien staan

ja

**

het huis

waarin ik ooit
piano leerde spelen

heeft nooit bestaan

ook het tuinpad niet

**

kibbutznotities (8)

De kibbutz beschikte (qua aantal in ieder geval) over een behoorlijk wagenpark. Om daar gebruik van te kunnen maken, moesten de kibbutzniks zich op datum en tijd inschrijven op een lijst die in het ontmoetingscentrum hing, zodat een daartoe aangewezen kibbutzgenoot daar een overzichtelijk rooster uit samen kon stellen. Als volunteers hielden wij dit rooster, met het oog op onze reisplannen, dan ook nauwgezet in de gaten.

Indien je bijvoorbeeld mee kon rijden tot Jeruzalem, dan scheelde je dat toch wel de nodige shekels, die je dan vervolgens in de oude stad weer uit je zak kon laten troggelen, aangezien afdingen nou niet bepaald één van mijn aangeboren kwaliteiten bleek te zijn. Nou was ik hier sowieso om er achter te komen welke dat dan wel waren, maar dat is weer een ander verhaal.

Een nadeel was echter wel dat ze doorgaans al op een tijdstip vertrokken, dat zelfs de vogels nog dachten – je zoekt het maar lekker uit. Na een aantal keren door de wekker geslapen te hebben uiteindelijk toch in Jeruzalem terecht gekomen.

**

Om bij de klaagmuur te geraken, moest je eerst langs de soldaten. Een groene zee van adrenaline & testosteron, met de nodige onderwaterstromingen, die je het beste weerstond door je maar gewoon mee te laten stromen. Nog een geluk dat ik de verschillende opmerkingen die in me opkwamen, voor me wist te houden. Het zou voor de mannen immers geen enkel probleem zijn me enkele uren bezig te houden. Ik kende de verhalen, zoals ik er vele kende.

Het mooiste van veel lezen over de plek waar je naar toe gaat is wel het feit dat je daar rond kunt lopen in de wetenschap hoe het er vroeger uit heeft gezien. Zo stond het plein voor de klaagmuur in het verleden vol met ruïnes, behuizingen en nauwe steegjes. (zie foto)

Dat er voor het toerisme c.q. veiligheid het nodige gesneuveld is blijf ik eeuwig zonde vinden. Maar waar geldt dat niet, ik kan geen oud fotoboek van mijn geboortedorp of de plaats waar ik nu woonachtig ben openslaan zonder in snikken uit de barsten. Ik kan me daarentegen weer op de knieën slaan van het lachen indien ik landgenoten hoor over de vele buitenlanders die ons land binnen komen en hoe dat uiteindelijk zal leiden tot de ondergang van onze cultuur, ons erfgoed, nou jongens daar zijn we anders zelf al dik zestig jaar mee bezig.

**

Het ontwaken in Jeruzalem is iets waar ik nog geregeld met veel plezier aan terug denk. Al was het enkel om de irritatie van de gezichten van verschillende backpackers, met wie ik de slaapzaal deelde, af te zien druipen, op het moment dat de eerste tonen uit de luidsprekers schalde. De geuren, de geluiden, de mensen waren juist de reden waarom ik zo graag in de oude stad vertoefde. Het feit dat mensen er voor kiezen om op vakantie te gaan naar Palestina en dan gaan lopen zeiken over de cultuur die je daar aantreft. Rot effe lekker op naar je eigen land.

De kleine oppervlakte van de oude stad zorgde er tevens voor dat je continu in een andere wereld terecht leek te komen. Zo kwam je van het luidruchtige, geurige, donkere, nauwe en drukke Arabische deel via één enkel steegje terecht in het joodse deel, waar de witte gebouwen je bijna verblinde, de wijdheid je pleinvrees bezorgde, zonder geur, zonder mensen bijna. Om van daaruit geruisloos de christelijke wijk in te lopen en vervolgens de Armeense. Ik heb er dagen rondgelopen zonder dat het ook maar één moment verveelde.

een keuze uit de augustusnotites (1)

wanneer je dertien

& wakker wordt

in de kruipruimte

onder john wayne gacy's huis

kun je je van alles
af gaan vragen

rondkijken is ook een optie

**

 

in het goethehaus
kraken de treden

de suppoost maant ons
tot stilte & wijst

op een oude vleugel

die door niemand
bespeeld mag worden

er hangt een geur
van oude kranten

met tussen de regels

maar de suppoost
maant ons

& wijst
 

**

 

intermezzo

vliegtuigen
zijn weinig poëtisch
vond ze

wel zat er altijd
verdomd veel muziek in

--

& dan nu

een gedicht
voor buddy holly

of ritchie valens

of jim reeves
 

of otis redding / ricky nelson

the big bopper / patsy cline
jim croce / john denver

aaliyah / steve ray vaughn
 

& de buurman met zijn saxofoon

  

morgen desnoods
 

**

 

even buiten het dorp

was een vliegtuig neergestort
 

oma had hem naar beneden

zien komen – maar opa

  

bleef boven
 

**

 

waarom ik geen lange gedichten schrijf
 

na een regel of zes

  

begin ik al

aan homerus te denken

  

& in de uiterwaarden

sterven de paarden
 

**

 

rond mijn nek

hangt nog steeds de ketting

met het telefoonmuntje

  

waarmee ik maandenlang

naar huis belde

  

doorgaans roerloos
 

**

 

we hadden die nacht

in de open lucht doorgebracht

  

& het was geen moment

bij mij opgekomen

  

dat er ook slangen waren

  

het zal de wodka

wel geweest zijn – of jij

  

dat stadium
 

**

Andrzei Bursa (1932-1957)

In een periode dat onze Poolse medemens weer volop in de media centraal staat, weer even één van mijn favoriete Poolse dichters tevoorschijn gehaald. Te weten : Andrzei Bursa

Andrzei Bursa werd geboren op 21 maart 1932 te Krakau. Hij studeerde Journalistiek en Bulgaars aan de Jagellon universiteit in zijn geboortestad. Na zijn studies was hij werkzaam als journalist voor de Krakause krant Dziennik Polski.

Hij publiceerde zijn eerste gedicht in 1954. Gedurende zijn leven publiceerde hij 37 gedichten en een enkel kort verhaal in verschillende tijdschriften.

Hij overleed op 15 november 1957 aan een hartaanval. Hoewel er altijd verhalen zijn geweest, die dit in twijfel trekken en het op zelfmoord houden. Ten eerste omdat men kijkende naar het werk Bursa bijna vanzelfsprekend tot die conclusie zou komen, en ten tweede aangezien zelfmoord in het zeer katholieke Polen van de jaren vijftig een meer dan groot taboe was en door vele families doodgezwegen werd.

Kort na zijn overlijden verscheen zijn eerste poëzie bundel. Tevens werd er een belangrijke Poolse poëzie prijs naar hem vernoemd.

Enkele vertalingen :

Quite A Primitive Syllogism


Free, you ain’t get anything pretty
sunset is free
therefore it is not beautiful
but if one wants to vomit in a posh nightclub
one must pay for one’s vodka

ergo
water closet in a discotheque is beautiful
but a sunset is not

well I must tell you that it’s all phony

I have seen a sunset
and a loo in a nightclub

I don’t find any relevant difference

**

Kicked

In a sober frame of mind he came to have some business taken care of
but at the first door he got kicked
he smiled
getting kicked to him seemed quite witty
he tried again
got kicked
he decided to go up to the next floor
again he was knocked down the stairs by a kick
like a well-behaved dog he waited politely in the hallway
got kicked
got kicked at the main gate
in the street got kicked again
so at any rate he desired a more poetical death
he flung himself under an automobile
and caught a solid kick from the chauffeur.

**

“A poet suffers for the millions
From 10 to 1.30
At 11 his bladder is full
He goes out
Unzips his flies
Zips up his flies
Returns to his desk
Clears his throat
And again
Suffers for the millions”

**

(vertalingen door : Kevin Christianson & Halina Ablamowicz)

De identiteit van een dichter (Over Rimbaud, Dumas & Pinsky)

Ik is een ander zou rimbaud ooit gezegd hebben.
 

Op 23 mei 1968 zouden dat ook de woorden van henry dumas geweest kunnen zijn, toen die door een politie agent van de new yorkse metro van het leven beroofd werd.

 

Er zou sprake zijn geweest van, zoals dat zo mooi heet, mistaken identity. Afijn de jaren zestig in Amerika - hij werd drieëndertig jaar

Zijn dood werd aangehaald in het gedicht 'an alphabet of my dead' van Robert Pinsky – waaruit een kort (ander) fragment.

In the dark bed, against the insomnia and its tedium, I have told them
over many times: a game not morbid but reassuring. Different names
each time, but with recurrences.

I tell them over not as a memorial comfort, and not for the souls of the
dead, but as evidence that I may be real. Inside the little deerskin
medicine pouch flapping at my saddle, these tokens of who I have
been. Therefore I exist, sleepless.

Ari Jósefsson (1939-1964)

Op 27 april 1932 pleegde Hart Crane (1899-1932) zelfmoord door in de Golf van Mexico van de S.S. Orziba af te springen.

Een “zelfmoord” die ik nog niet eerder bij de door mij verzamelde jonggestorven dichters was tegengekomen. Tot ik op de naam van Ari Jósefsson stuitte.

De IJslandse dichter Ari werd geboren op 28 augustus 1939 te Blönduos, studeerde literatuur in zowel Barcelona als Boekarest en publiceerde gedurende zijn leven slechts één bundel. (Nei - 1961)

Op 18 juni 1964 verdween hij van de Gullfoss (zie foto) tijdens een overtocht naar Reykjavik. Volgens sommige bronnen zou hij overboord ziin gevallen en vervolgens verdronken. Net als bij Crane het geval was, is ook het lichaam van Jósefsson (zover ik weet in ieder geval) nooit gevonden.

Verder ben ik niet veel meer over deze dichter te weten gekomen– dus wie er meer weet over Ari Jósefsson – ik houd me aanbevolen.

Salvador Iborra

Er zijn van die momenten dat er voor een dichter geen veiliger plek bestaat dan in zijn eigen hoofd.

Een gedachte die bij me opkwam nadat ik enkele weken geleden getuige was van een fietsendiefstal , die overigens zonder ernstige gevolgen door omstanders verijdelt werd, & ik toch even aan de Spaanse dichter Salvador Iborra moest denken, die op 29 september 2011 twee mannen betrapte, die op het punt stonden er met zijn fiets vandoor te gaan.

Toen hij hen daarop aansprak & een poging deed zijn fiets terug te krijgen, werd hij met messteken om het leven gebracht. Hij werd drieëndertig jaar oud.

De uit Valencia afkomstige Iborra werd beschouwd als een groot poëzietalent. Hij publiceerde drie bundels met gedichten in de Catalaanse taal (wanneer iemand overigens vertalingen kent – hou ik me van harte aanbevolen) & kreeg daarvoor tal van literaire onderscheidingen. Daarnaast was hij net begonnen aan zijn eerste roman.

 

 

voor onvertaald werk van Iborra klikt u hier

 

Lore Berger

Iedereen heeft wel zo zijn eigenaardigheden. Zo werp ik dagelijks even een blik op Wikipedia om te zien wie er ooit op die bewuste datum overleden zijn.

Levenseindes fascineren mij namelijk mateloos, zoals ik ook gebiologeerd ben door laatste regels. Een mooie opening, een fascinerend vervolg zijn natuurlijk allemaal prachtig, maar wanneer iemand uiteindelijk 10 jaar lang als een plant wegkwijnt op een adres dat in steeds minder boekjes over wordt geschreven, wordt het voorafgaande toch danig overschaduwd.

Zo stuitte ik vandaag onder andere op de Zwitserse romanschrijfster Lore Berger (1922-1943), die na het afronden van haar debuutroman (die postuum zou verschijnen) op eenentwintigjarige leeftijd een einde aan haar leven maakte, door van een watertoren te springen.

 

tradities

Waar anderen, in december, steevast de avonden van reve herlezen, trek ik na elk bezoek aan de mondhygiëniste goethe en geen einde van büch uit de kast, om me weer eens te verdiepen in het kunstgebit van de duitse dichter & vervolgens als het even mee c.q. tegenzit voor de rest van de dag in mijn boekenkamer te verdwijnen.

 

een voornemen (zkp)

Elke dag een kort stukje schrijven.

 

Ergens zou dat geen probleem moeten zijn.

 

Maar ergens wordt ook dagelijks een kind geboren , waar niemand ooit naar om zal kijken, aan wiens bestaan je bijna zou gaan twijfelen. Dus beloven doe ik niks.

**

Zolang het maar geen moeten wordt, zegt moeder. Dat heeft bij jou nooit gewerkt.

**

een visie in papier-maché

Er waren natuurlijk meerdere verschillen tussen Nederland & Israël aan te wijzen, maar één van de meest in het oog springende was wel de aanwezigheid van de mobiele telefoon in  het Israëlisch straatbeeld.

Waar het fenomeen in Nederland langzaam maar zeker gestalte begon te krijgen, was de mobiele telefonie hier al uitgegroeid tot een ware plaag. Iets wat de kunstenaar Mike Leaf, wiens atelier in Safed ik ooit bezocht heb, ook niet ontgaan was. Zo ontgingen hem wel meer dingen niet, & creeërde hij met zijn papier-maché beelden een geheel eigen visie op  de Israëlische samenleving.

 

 

& nee - ik heb er nog steeds geen.


Voor een overzicht van Mike Leaf's werk klikt men overigens hier