De tour is teneinde en laat mij eerlijk is eerlijk met een enigszins onbevredigend gevoel achter.
Natuurlijk hebben we mooie dingen gezien en waren de eerste etappes uiterst tumultueus. Jammer dat iedereen zich er tegenaan ging bemoeien, Menchov en Geesink hadden gewoon door moeten rossen, wie had daarvoor immers op Geesink gewacht - inderdaad niemand.
Met andere woorden: de heroïek moet terug. Zwaardere bergetappes en meer bidden voor eigen parochie.
Het is natuurlijk geweldig om vijf cols te beklimmen maar wanneer de streep 60 kilometer na de laatste top ligt gebeurt er dus niets. En als ze dan bergop finishen is de doorgang zo smal dat er van demarreren nauwelijks sprake kan zijn. Het zal het nieuwe wielrennen wel zijn. Jezus wat verlang ik terug naar de holle ogen van coppi de exploten van koblet die de hele dag een razend peloton voor wist te blijven of Hinault en Zoetemelk die gewoon aanvielen op de laatste dag.
Het flikken door contador kon ik dan wel weer waarderen. Je bent er om te winnen en wanneer het verschil uiteindelijk vier minuten zou zijn geweest zou je er niemand meer over horen. Met terugwerkende kracht had ie het beter niet gedaan, op het moment zelf instinctief winnaarsgedrag.
Ik droomde nog dat de complete ploeg van Schleck op kilometer 0 van de laatste etappe links en rechts zou demarreren, dat Riis 's nachts de ploegleiders van de sprintersploegen had gebeld met het verzoek niet te reageren, zodat er alsnog een ploegentijdrit zou volgen tot in Parijs. Maar helaas, niets van dat alles. Misschien dat de organisatie van de Tour even een licht op kan steken bij de routebouwer van de Giro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten