Er staan ondertussen duizenden foto's op mijn harde schijf die me om de meest uiteen lopende redenen mateloos weten te fascineren.
Neem bovenstaande foto van Vivian Maier, waar ik overigens altijd weer de stem van Frans Bromet bij hoor, waar een heel leven aan vast lijkt te zitten. Een wereldgeschiedenis op enkele vierkante meters.
Ik ben haar mevrouw Grossmann gaan noemen. Heb haar als jonge vrouw te Ellis Island van de boot zien komen, de brieven gelezen die ze aan haar familie schreef, wat ze heimelijk verzweeg, de redenen waarom ze zo wantrouwend, zo achterdochtig in het leven stond & kinderloos bleef, hoe haar katten heette.
Ik zal er dagelijks één of meerdere voorbij laten komen. Met of zonder interpretatie, met of zonder ruis.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten