& oma speelde viool
***
***
Ik ga naar mijn werk, maar verder lijkt er voor andere activiteiten nauwelijks nog energie voorradig te zijn. Zodanig dat ik bijna overal tegen op ga zien. Vooral wanneer ik er ook nog eens mijn woning voor dien te verlaten - de stad uit moet.
Wanneer ik al ergens aankom ben ik eigenlijk al weer bezig met de terugreis, of ik de trein wel haal, er geen vertragingen zullen zijn, ik eigenlijk voor middernacht weer thuis. Om slechts enkele obstakels te benoemen. Of hoe een dagje Utrecht al aan kan voelen als een wereldreis.(waarbij ik het feit dat ik me snel ongemakkelijk kan voelen in gezelschappen waarin ik niet dagelijks vertoef voor het gemak maar even buiten beschouwing laat)
Nu is dat op zich geen onbekend mechanisme maar het lijkt met de jaren erger te zijn geworden. Ik zou graag weer met enige regelmaat een lezing of een voorstelling bij willen wonen, collega dichters aan het werk willen zien, bundelpresentaties willen bezoeken etc. Maar het komt er nauwelijks nog van.
Oké ik bezoek jaarlijks het Festival Dichters in de Prinsentuin te Groningen, maar daar gaan dan doorgaans wel enkele weken c.q. maanden aan mentale voorbereiding aan vooraf.
Geregeld zijn mijn onregelmatige werktijden er debet aan, maar voor de rest ben ik het toch echt zelf die in de weg staat, het op het laatste moment af laat weten. Noem het onrust, noem het angst.
Voor aanstaande dinsdag staat er iets met een Mazda in mijn agenda - het zal mij benieuwen.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten