De eerste dag in het
kippenhuis zat erop.
Onder de douche
inspecteerde ik mijn benen, en stuitte op de ene na de andere blauwe
plek. Voornamelijk rond de kuiten, maar ook mijn bovenbenen waren
niet ongeschonden uit de strijd gekomen.
Ik had er om humane
redenen nog voor gekozen om de stok, waar je gebruikelijk de op de
grond belandde eieren mee opraapte, niet tegen de continu in de
aanval schietende hanen te gebruiken.
Ik was me op dat moment
nog niet bewust van het kortstondige geheugen van dit pluimvee, maar
ik betwijfel of dat veel invloed zou hebben gehad op de ontwikkeling
van mijn slagvaardigheid. Had de kibbutz een honkbal team gehad dan
had ik daar, enkele maanden later, zeker niet in misstaan.
**
Bij verwondingen diende je
een kip rigoureus de nek om te draaien. Om groter leed te voorkomen,
zo meldde het handboek.
Wanneer je dat om welke
ethische reden dan ook niet zou doen, zou je jezelf later bij het
oprapen van diezelfde kip, nog lelijk kunnen vertillen, aangezien het
dier dan ineens een stuk lichter zou blijken dan dat je van tevoren
had ingeschat.
Door goed bedoelde
instincten mishandelt & leeg gevreten. Het deed me ineens aan
oorlog denken. Zo grondig, zo af.
**
De eieren die van de
lopende band kwamen diende op gewicht gesorteerd te worden. In het
begin gebruikte je daar nog een weegschaaltje voor, maar geleidelijk
aan wist je eigenlijk meteen in welke categorie ze thuishoorde en was
de stroom zo weggewerkt.
Zes keer per dag stond je
dus achter de sorteermachine, en zes keer per dag maakte je een rondje
door het kippenhuis om wat eieren te rapen, wat dooie kippen te
verwijderen en in het geval van kale plekken op de cementen vloer wat
zaagsel te strooien. De rest van de dag zat je buiten in het
zonnetje. Een peuk te roken, aan je flacon met vuurwater te nippen of
je ogen open te houden voor mogelijke slangen.
Niet dat ik er gedurende
mijn verblijf nou daadwerkelijk zóveel gezien heb, maar toch, die
enkele die mijn pad gekruist hadden waren voldoende om me alert te
houden. De eerste keer was ik me in ieder geval te pletter
geschrokken. We waren er net een aantal dagen, toen ik blootsvoets
mijn op palen staande volunteersbarak verliet, en er, vlak voordat
mijn voet de grond raakte, een flinke slang onder het gebouw vandaan
schoot. De ruimte tussen voet en slang verwaarloosbaar. De weken
daarna zag ik er meer, maar eerlijk gezegd wijd ik dat voornamelijk
aan de angst, die er wel degelijk in was gekropen. Als een slang in
je slaapzak.
**
Hoewel ik verschillende
malen, duidelijke sporen van een vos had aangetroffen in het
kippenhuis, de wijze waarop een vos te werk gaat op het gebied van
onvrijwillige euthanasie, is immers zeer verschillend van hoe een kip
het aan zou pakken, de kip werkt namelijk haast chirurgisch terwijl
de vos een slagveld achterlaat, heb ik slechts één keer
daadwerkelijk een vos gezien.
Ik liep richting de halte
even buiten de kibbutz om de eerste bus naar Nazareth te pakken, toen
hij/zij mij vanaf het midden van de weg, aanstaarde, alsof het me
vragen wilde, wat ik in vredesnaam aan het doen was, op mijn vrije
dag, met een kop als een gympie, terwijl het regende. Om vervolgens
de heuvel op te sloffen, en zonder maar één keer om te kijken
achter de watertoren uit beeld te verdwijnen. Er zijn mensen die hier
een betekenis achter zoeken.
Niet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten