Wanneer je de kip een hand voor ogen
hield, viel ie uiteindelijk in slaap. In de veronderstelling dat het
nacht was. Of altijd al nacht geweest.
En ik kon me maar niet aan de gedachte
onttrekken dat dat buiten het kippenhuis ook zo werkte. Een beperkt
geheugen is immers net zo goed geblokkeerd.
**
we hadden die nacht
in de open lucht doorgebracht
& het was geen moment
bij mij opgekomen
dat er ook slangen waren
het zal de wodka
wel geweest zijn – of jij
dat stadium
**
Noem mij een begraafplaats & ik wil
er heen. Zo ook te Jeruzalem. Alwaar ik een halve dag in de brandende
zon op de flanken van de Olijfberg rondsjouwde, en door goedwillige
omstanders langs verscheidene stenen werd geleid zonder er, tot op de
dag van vandaag, ook maar enigszins zeker van te kunnen zijn,
daadwerkelijk aan het graf van Jacob Israël de Haan te hebben
gestaan. Maar verspilde kiezelstenen bestaan niet.
**
Tegen de voorgevel van The Church of
the Holy Sepulchere te Jeruzalem stond sinds jaar en dag een
bouwvakkersladdertje, waarvan niemand wist door wie die daar nou
precies was achtergelaten.
Uit angst één van de vele takken
binnen dit Huis Gods voor het hoofd te stoten, durfde niemand hem te
verwijderen. Met andere woorden : hij staat er nog steeds
**
rond mijn nek
hangt nog steeds de ketting
met het telefoonmuntje
waarmee ik maandenlang
naar huis belde
doorgaans roerloos
**
Drijvend in een dode zee.
Het bleef een
onvergetelijke ervaring, om vervolgens, precies op het moment dat je
dreigde uit te drogen door een overdosis aan zout, zonder
hindernissen onderweg over te steken naar de oase Ein Gedi, alwaar je
onder een waterval weer tot jezelf kon komen, bij kon tanken, het
lichaam kon bieden wat het nodig had.
Alsof het de normaalste zaak
van de wereld was. En ja er schoten mij regelmatig vergelijkingen te
binnen. Vol onmacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten