maandag 5 augustus 2013

Berichten uit een kippenhuis (fragmenten) (1)


 
De eerste dag in het kippenhuis zat erop.

Onder de douche inspecteerde ik mijn benen, en stuitte op de ene na de andere blauwe plek. Voornamelijk rond de kuiten, maar ook mijn bovenbenen waren niet ongeschonden uit de strijd gekomen.

Ik had er om humane redenen nog voor gekozen om de stok, waar je gebruikelijk de op de grond belandde eieren mee opraapte, niet tegen de continu in de aanval schietende hanen te gebruiken.

Ik was me op dat moment nog niet bewust van het kortstondige geheugen van dit pluimvee, maar ik betwijfel of dat veel invloed zou hebben gehad op de ontwikkeling van mijn slagvaardigheid. Had de kibbutz een honkbal team gehad dan had ik daar, enkele maanden later, zeker niet in misstaan.

**

Bij verwondingen diende je een kip rigoureus de nek om te draaien. Om groter leed te voorkomen, zo meldde het handboek.

Wanneer je dat om welke ethische reden dan ook niet zou doen, zou je jezelf later bij het oprapen van diezelfde kip, nog lelijk kunnen vertillen, aangezien het dier dan ineens een stuk lichter zou blijken dan dat je van tevoren had ingeschat.

Door goed bedoelde instincten mishandelt & leeg gevreten. Het deed me ineens aan oorlog denken. Zo grondig, zo af.
 
**

De eieren die van de lopende band kwamen diende op gewicht gesorteerd te worden. In het begin gebruikte je daar nog een weegschaaltje voor, maar geleidelijk aan wist je eigenlijk meteen in welke categorie ze thuishoorde en was de stroom zo weggewerkt.

Zes keer per dag stond je dus achter de sorteermachine, en zes keer per dag maakte je een rondje door het kippenhuis om wat eieren te rapen, wat dooie kippen te verwijderen en in het geval van kale plekken op de cementen vloer wat zaagsel te strooien. De rest van de dag zat je buiten in het zonnetje. Een peuk te roken, aan je flacon met vuurwater te nippen of je ogen open te houden voor mogelijke slangen.

Niet dat ik er gedurende mijn verblijf nou daadwerkelijk zóveel gezien heb, maar toch, die enkele die mijn pad gekruist hadden waren voldoende om me alert te houden. De eerste keer was ik me in ieder geval te pletter geschrokken. We waren er net een aantal dagen, toen ik blootsvoets mijn op palen staande volunteersbarak verliet, en er, vlak voordat mijn voet de grond raakte, een flinke slang onder het gebouw vandaan schoot. De ruimte tussen voet en slang verwaarloosbaar. De weken daarna zag ik er meer, maar eerlijk gezegd wijd ik dat voornamelijk aan de angst, die er wel degelijk in was gekropen. Als een slang in je slaapzak.
 
**
 
Hoewel ik verschillende malen, duidelijke sporen van een vos had aangetroffen in het kippenhuis, de wijze waarop een vos te werk gaat op het gebied van onvrijwillige euthanasie, is immers zeer verschillend van hoe een kip het aan zou pakken, de kip werkt namelijk haast chirurgisch terwijl de vos een slagveld achterlaat, heb ik slechts één keer daadwerkelijk een vos gezien.
 
Ik liep richting de halte even buiten de kibbutz om de eerste bus naar Nazareth te pakken, toen hij/zij mij vanaf het midden van de weg, aanstaarde, alsof het me vragen wilde, wat ik in vredesnaam aan het doen was, op mijn vrije dag, met een kop als een gympie, terwijl het regende. Om vervolgens de heuvel op te sloffen, en zonder maar één keer om te kijken achter de watertoren uit beeld te verdwijnen. Er zijn mensen die hier een betekenis achter zoeken.

Niet doen.

Geen opmerkingen: